ÖĞRETMENİM, CANIM BENİM...

Bizim evde herhangi bir sabah kahvaltısı;

Anne: -Kızım, biraz da peynir ye, bak çok faydalı.
Zeynep: -Yemiycem, ben tereyağlı ekmek yiyorum şimdi.

Başka bir sabah;

Anne: -Hadi yavrum, birazcık peynir ye, büyümen için gerekli.
Zeynep: -Yok, yemiycem, ben fındık ezmesi yicem.

Veee, geçen sabah;

Zeynep: -Anne, peynir koy tabağıma, öğretmenim dedi ki, peynir yersek dişlerimiz çok sağlam olurmuş.
Anne: - Hadi ya, sahi mi?!!!

***************

Akşam üzeri;

Her akşam okul dönüşü kızlar hepbir ağızdan okullarında olan biteni anlatmaktadır. Anne ikisini birden dinlemeye çalışır, ama gürültü ve kargaşadan ikisininde ne anlattığını doğru düzgün anlayamaz. Kızları teker teker konuşmak konusunda ikna etmek pek kolay değildir. Ama bir akşam, Aslı bıcır bıcır birşeyler anlatırken Zeynep'te bir sessizlik hakimdir. Normalde, önce kendisi konuşmak için çığlık atarak ablasını susturma girişiminde bulunması gerekirken, parmak kaldırarak konuşma izni istemektedir, hayırdır inşallah.

Anne: -Kızım burası okul değil, parmak kaldırmadan da konuşabilirisin, yeter ki birbirinizin sözünü kesmeden konuşun.

Zeynep: -Olmaz anne, parmak kaldırmam lazım, öğretmenim dedi ki; -bağırarak konuşmanıza gerek yok, parmağınızı kaldırın yeter, parmağınız bana sessizce -öğretmenim, ben birşey söylemek istiyorum, der:))

****************

Okullar haftaya kapanıyor. Zeynep çok sevdiği anaokulundan ve öğretmeninden ayrılıp, ablasının okulundaki anasınıfına başlıyor artık. Çocuklarımıza verdiğiniz emek ve kattığınız her güzellik için çok teşekkürler Behice öğretmenim...