SEBZE-MEYVE MANAVIN TEZGAHINDA MI YETİŞİR?

Yeme-içme hayatımızın devamı için zorunlu ihtiyaçlarımızdan, belki de en zevk alarak yerine getirdiğimiz zorunluluk. Şehir hayatının bizi bağ bahçeden koparması, yediğimiz yiyecekleri bir fabrikadan çıkmışcasına tezgah ve raflarda dizili halde bulmamız, bu nimetlerin yetişmesindeki mucizeye bizi biraz gafil kılıyor. Oysa bir tohumun atılıp, filizlenmesi, daha sonra çiçeklenip, o çiçeklerin yavaş yavaş meyveye dönüşmesi ve bunların görünüş itibarıyla cansız, kapkara bir topraktan çıkması gerçekten mucizevi bir olay.Üstelik toprağın siyahlığına inat hepsi de nasıl rengarenk! Peki ya bizi mesteden, iştamızı kabartan o kokuları, topraktan öyle kokular devşirilmesi mucizenin ta kendisi değil mi?



Toprağın bağrına atılmış tohum, rahmet dediğimiz yağmurla sulanıp, güneşle beslenerek bizim için hazırlanır. Tamamen olgunlaşmış meyveyi koparıp bize getiren işçiye, pazarcıya bile bir fiyat öderiz. Ya bu nimetleri yaratan, O bizden şükür istemez mi?